آزادی استانبول به رهبری فرماندهان رفعت پاشا و صلاح‌الدین عادل پاشا، تمامیت ارضی ترکیه را احیا کرده و تلاش‌های سربازان و مدیران ترک را ارج نهاد؛ این واقعه تحقق رؤیای مصطفی کمال پاشا برای استقلال ملی بود.
پس از پایان جنگ جهانی اول و بر اساس مفاد آتش‌بس مودروس، نیروهای متحدین در ۱۳ نوامبر ۱۹۱۸ ناوگان خود را در برابر ایستگاه حیدرپاشا لنگر انداختند و شهر استانبول را اشغال کردند. پس از چهار سال، ده ماه و بیست‌وسه روز، شهر در ۶ اکتبر ۱۹۲۳ آزاد شد.
اشغال استانبول زمانی آغاز شد که امپراتوری عثمانی – که در جبهه دولت‌های مرکز قرار داشت – شکست را پذیرفت و از جنگ کناره گرفت. نیروهای متحد با بهره‌گیری از این وضعیت، در ۱۳ نوامبر ۱۹۱۸ وارد استانبول شدند و بر اساس آتش‌بس مودروس، در برابر حیدرپاشا لنگر انداختند.
با آغاز جنگ استقلال ترکیه به رهبری مصطفی کمال پاشا، متحدین دامنه اقدامات خود را گسترش دادند و در ۱۶ مارس ۱۹۲۰ اشغال عملی شهر به اشغال رسمی تبدیل شد.
زمانی که مصطفی کمال پاشا از قطار «آدانا» در ایستگاه حیدرپاشا پیاده شد و ناوگان دشمن را دید که با پرچم‌های پیروزی وارد بندر استانبول می‌شوند و اقلیت‌های شهر از شادی فریاد می‌زنند، جمله تاریخی خود را بر زبان آورد: «همان‌گونه که آمدند، خواهند رفت.»
